Του Κώστα Ράπτη
Τα τολμηρά στοιχήματα έχουν και μεγάλα ρίσκα. Ανακοινώνοντας ήδη από το βράδυ των ευρωεκλογών (όπου το κόμμα του κατέγραψε ποσοστό υποδιπλάσιο του Εθνικού Συναγερμού της Μαρίν Λεπέν) τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν είχε κατά νού μια διάσωση της προεδρίας του την εναπομείνασα τριετία με την αναβίωση του διλήμματος “Ή εγώ ή η ακροδεξιά”.
Αυτό ήταν άλλωστε που του εξασφάλισε την επανεκλογή του το 2022 σε συνθήκες δικής του πολιτικής αποδυνάμωσης τέτοιας, ώστε στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν αμέσως μετά να μην προκύψει αυτοδυναμία για το προσκείμενο στον πρόεδρο κόμμα.
Ωστόσο, το δίλημμα ίσως και να μην λειτουργεί πια, αφού κάθε νέος γύρος διαφύλαξης του πολιτικού mainstream δια της “δαιμονοποίησης” της Λεπέν στην πραγματικότητα γίνεται ένα ακόμη βήμα “κανονικοποίησής” της. Και πάντως ο αντι-ακροδεξιός πόλος του διλήμματος δεν είναι πλέον ο “μακρονισμός”.
Ο σχεδιασμός του ενοίκου των Ηλυσίων βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι ο συνασπισμός Nupes της αριστεράς και της κεντροαριστεράς που εξασφάλισε ικανοποιητικά αποτελέσματα στις βουλευτικές εκλογές έχει διαλυθεί, ταλανιζόμενος κυρίως από ανυπέρβλητες διαφωνίες ως προς το παλαιστινιακό ζήτημα, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα να θέτει ως επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του τον αφοσιωμένο φίλο του Ισραήλ και των ΗΠΑ, Ραφαέλ Γκλικσμάν, ο οποίος κατηγορούσε την Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν Λυκ Μελανσόν για αντισημιτισμό.
Ωστόσο, υπό το βάρος του σοκ των ευρωεκλογών, το οποίο έγινε δεκτό με αυθόρμητες διαδηλώσεις από οπαδούς της (κεντρο)αριστεράς, και ενώ η εφημερίδα Liberation καλούσε σε σύμπηξη νέου “Λαϊκού Μετώπου”, σε ανάμνηση αυτού του 1936, οι Σοσιαλιστές, η Ανυπότακτη Γαλλία, οι Πράσινοι και οι Κομμουνιστές έσπευσαν να ανακοινώσουν κοινή κάθοδο στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές ήδη από τον πρώτο γύρο, μολονότι το προγραμματικό περιεχόμενο αυτής της σύμπραξης (πέρα από την προφανή αντι-Λεπέν στόχευση) παραμένει αδιευκρίνιστο, όπως και η ηγεσία που θα την εκπροσωπήσει. (Ο Γκλικσμάν, που ουσιαστικά παραγκωνίσθηκε, επιμένει στις περί αντισημιτισμού κατηγορίες του).
Την ίδια ώρα, οι δυνάμεις που βρίσκονται εκατέρωθεν του Εθνικού Συναγερμού βιώνουν διαλυτικές καταστάσεις. Ο πρόεδρος του κεντροδεξιού κόμματος των Ρεπουμπλικανών Ερίκ Σιοτί σε τηλεοπτική του εμφάνιση προανήγγειλε συνεργασία με το κόμμα της Λεπέν, μόνο και μόνο για να προκαλέσει εξέγερση στις τάξεις της κοινοβουλευτικής ομάδας του. Ακολούθησαν τραγελαφικές σκηνές, με τον Σιοτί να κλειδώνεται στα κεντρικά γραφεία των Ρεπουμπλικανών (τα οποία εντέλει “εκπορθήθηκαν” με τα εφεδρικά κλειδιά της γραμματέως του κόμματος) ενώ τα μέλη του πολιτικού γραφείου προχωρούσαν σε ομόφωνη καθαίρεση και διαγραφή του Σιοτί, ο οποίος καταγγέλλει τις αποφάσεις ως αντικαταστατικές και άκυρες. Πρόκειται, θυμίζουμε, για το κόμμα των άλλοτε προέδρων Σιράκ και Σαρκοζί, το οποίο τώρα αποσπά 8% της ψήφου.
Αλλά και στα δεξιά του Εθνικού Συναγερμού, η (αποξενωμένη) ανιψιά της Λεπέν Μαριόν Μαρεσάλ, η οποία ηγήθηκε του ευρωψηφοδελτίου της “Ανακατάληψης” του προεδρικού υποψηφίου Ερίκ Ζεμούρ, ανήγγειλε ενώπιον και εν αγνοία του τελευταίου, ο οποίος πλέον καταγγέλλει “προδοσία”, την επανένωσης τη όλης ακροδεξιάς.
Στους υπολογισμούς του, ο Μακρόν ανταλλάσσει ένα “κολοβό” κοινοβούλιο, το οποίο τον υποχρέωνε συχνά να κυβερνά με διατάγματα, όπως συνέβη με την αντιδημοφιλή μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, με ένα άλλο, όπου ο Εθνικός Συναγερμός δεν θα είναι αυτοδύναμος. Με την έννοια αυτή, ακόμη και αν ο εκλεκτός της Λεπέν, Ζορντάν Μπαρντελά αναλάβει την πρωθυπουργία, θα “εκπαιδευθεί” σε πλήθος συμβιβασμούς και θα υποστεί μεγάλη φθορά, ώστε να κοπούν τα φτερά της ηγέτιδας του Εθνικού Συναγερμού για τις προεδρικές εκλογές του 2027.
Πρόκειται, ωστόσο, για συνταγή συνολικής αποδυνάμωσης και αποσταθεροποίησης της χώρας, ενώ την ίδια ώρα, οι προσκείμενοι στον Μακρόν βουλευτές, οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως πρόβατα επί σφαγή, αποφεύγουν στην βεβιασμένη προεκλογική τους παρουσία οποιονδήποτε συσχετισμό με τον νυν πρόεδρο.