Η συνταγή είναι δοκιμασμένη – και το κυβερνών κόμμα την εκτελεί συχνά στα πέντε χρόνια της γαλάζιας διακυβέρνησης: με μια επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ έχει πετύχει πολλές φορές να ταυτίσει την αξιωματική αντιπολίτευση με τον κακό, πολακικό, εαυτό της, αλλά και να θυμίσει το λαϊκίστικο παρελθόν της, το οποίο σύμφωνα με τους νεοδημοκράτες κυριαρχεί και στο κομματικό παρόν του αντιπάλου τους. Μια διαγώνια ματιά στις ανακοινώσεις της Πειραιώς το τελευταίο χρονικό διάστημα επιβεβαιώνει πως στην ίδια στρατηγική καταφεύγει και φέτος το καλοκαίρι. ΝΔ και κυβέρνηση έχουν διαλέξει τη σύγκρουση με τον Στέφανο Κασσελάκη και επιχειρούν να παρουσιάσουν τον δικό του ΣΥΡΙΖΑ σαν τον προηγούμενο – σαν έναν που δίνει τον αντιπολιτευτικό τόνο ο -ισμός τον οποίο καθιέρωσε ο αψύς Σφακιανός, δηλαδή.
«Μαθητευόμενοι μάγοι»
Για παράδειγμα, ακόμη κι όταν ο συριζαίος πρόεδρος ανεβάζει ποστ με το οποίο κατηγορεί τον Πρωθυπουργό πως δεν έχει τη βούληση να παρέμβει προκειμένου να μειωθούν οι τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του απαντά ότι «θυμίζει τον παλιό “καλό” ΣΥΡΙΖΑ του καταγγελτικού, λαϊκίστικου λόγου, άνευ συγκεκριμένων αντιπροτάσεων και μάλιστα τη hardcore εκδοχή του 2012-2015» και καταλήγει να διαπιστώνει πως «το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι να επιστρέψει σε εποχές που “μαθητευόμενοι μάγοι” έταζαν στους πάντες τα πάντα, κουνώντας το δάχτυλο και βαφτίζοντας το ψάρι κρέας ή τις παράνομες πισίνες “καλλωπισμένες δεξαμενές”». Η ΝΔ δεν αφήνει καμία ευκαιρία για αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση ανεκμετάλλευτη.
Στην κόντρα με αφορμή τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Παππά, επαναλάμβανε σχεδόν μονότονα πως «είναι περισσότερο από προφανές ότι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κυριαρχεί αποκλειστικά ο πολακισμός» ενώ ζητούσε τη διαγραφή του πρώην μπασκετμπολίστα.
Κάποιοι διακρίνουν στην παραπάνω μέθοδο την επιθυμία των νεοδημοκρατών να αναβιώσουν το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Ωστόσο, οι ρεαλιστές γνωρίζουν ότι αυτό δεν υπάρχει πια και αποδίδουν την τακτική σε μια άλλη ανάγκη της κυβερνώσας παράταξης: στην ανάγκη της να επαναφέρει στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης τη σύγκριση των πεπραγμένων της με εκείνα της πρώτη φορά Αριστεράς ώστε να υποδηλώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.