Στα τέλη Οκτωβρίου, ο Mario Draghi θα παραιτηθεί από την προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το σήμα εκκίνησης έχει δοθεί για τον αγώνα αντικατάστασής του, με τους ηγέτες της Ευρώπης να συζητούν τα πλεονεκτήματα των υποψηφίων, από τον πρόεδρο της Bundesbank Jens Weidmann που ευνοεί τα υψηλότερα επιτόκια έως τον Olli Rehn, τον διοικητή της τράπεζας της Φινλανδίας ο οποίος ενθαρρύνει νομισματικές πολιτικές που συνήθως περιλαμβάνουν χαμηλά επιτόκια.
Υπάρχει, ωστόσο, ένα άτομο που δεν εμφανίστηκε στη λίστα των πιθανών διαδόχων, παρά τα εξαιρετικά του προσόντα: ο Olivier Blanchard. Ο Γάλλος είναι εταίρος στο Ινστιτούτο Διεθνών Οικονομικών Peterson και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Διαθέτει σίγουρα ό, τι χρειάζεται για να διαδεχτεί τον Draghi.
Ως ένας από τους πιο γνωστούς μακρο-οικονομολόγους στον κόσμο, ο Blanchard διαθέτει την πνευματική πειθαρχία και δημιουργικότητα που απαιτούνται για να κατευθύνει την ΕΚΤ μέσα από μια δύσκολη συγκυρία. Η κεντρική τράπεζα αγωνίζεται να πετύχει τον στόχο του πληθωρισμού για επίπεδο κάτω, αλλά πλησίον του 2%, την ώρα που οι πληθωριστικές προσδοκίες έχουν υποχωρήσει ακόμη χαμηλότερα από ό,τι ήταν όταν η ΕΚΤ ξεκίνησε το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Ο σκεπτικισμός γύρω από την ικανότητα της κεντρικής τράπεζας να παρέχει αποτελεσματικά μέτρα στήριξης είναι πλέον κοινό φαινόμενο, καθώς τα επιτόκια είναι ήδη πολύ χαμηλά ή ακόμη και αρνητικά και το QE είναι ίσως λιγότερο χρήσιμο από ό, τι στο παρελθόν. Αν η ευρωζώνη εισέλθει σε μια νέα κρίση, θα ήταν αναγκαίος ένας μακροοικονομικός εγκέφαλος όπως ο Blanchard.
Θα έδινε επίσης συνέχεια. Υπάρχουν βάσιμες ανησυχίες ότι ο επόμενος πρόεδρος της ΕΚΤ θα μπορούσε να πάρει πίσω ορισμένες βασικές πολιτικές του Draghi, συμπεριλαμβανομένης της δέσμευσης για αγορά απεριόριστων ποσοτήτων βραχυπρόθεσμων ομολόγων από χώρες που βρίσκονται σε κρίση (υπό την προϋπόθεση ότι υποβάλλουν αίτημα για πρόγραμμα διάσωσης). Ο Blanchard υποστήριξε σθεναρά την προσπάθεια της ΕΚΤ να τερματίσει την κρίση χρέους στην ευρωζώνη και να σώσει τη νομισματική ένωση από τον αποπληθωρισμό.
Φυσικά, είναι ασαφές αν διαθέτει τις πολιτικές ικανότητες που επέτρεψαν στον Draghi να παρουσιάσει τις ανορθόδοξες πολιτικές του παρά τις αρχικές αμφιβολίες του Βερολίνου. Ωστόσο, η επταετής θητεία του στο ΔΝΤ τού έδωσε αρκετή εμπειρία στη διαμεσολάβηση στις ευαισθησίες των διαφόρων εθνικών φορέων.
Επιπλέον, έχει συμμετάσχει ενεργά στη συζήτηση για τη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης. Θέλει, για παράδειγμα, να αλλάξει τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ, οι οποίοι πιστεύει ότι δεν είναι πλέον κατάλληλοι για το σκοπό που υπηρετούν. Και πάλι εδώ, θα μπορούσε να συνεχίσει το έργο του Draghi στις πιέσεις για μεταρρυθμίσεις, αν και δεν έχουν εισακουστεί όλες οι εκκλήσεις του σημερινού επικεφαλής της ΕΚΤ, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας ενός προϋπολογισμού για τη ζώνη του ευρώ.
Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους οι πολιτικοί μπορεί να προτιμούν κάποιον άλλο. Ο Blanchard δεν υπήρξε ποτέ επικεφαλής μιας κεντρικής τράπεζας, το οποίο αποτελεί συνήθη προϋπόθεση για τη διοίκηση της ΕΚΤ. Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν τις απόψεις του για τη δημοσιονομική πολιτική υπερβολικά χαλαρές. Τον Ιανουάριο, σε ομιλία του προς την Αμερικανική Οικονομική Ένωση, υποστήριξε ότι σε μια εποχή χαμηλών επιτοκίων, το δημόσιο χρέος μπορεί να είναι μικρότερο πρόβλημα από ό, τι πιστεύουν πολλοί. Τέλος, υπάρχουν αρκετοί άλλοι ικανοί υποψήφιοι, ιδίως ο Benoit Coeure, μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ, ο διορισμός του οποίου μπορεί ωστόσο να αντιμετωπίσει νομικά κωλύματα.
Όμως, καθώς θα ψάχνουν να βρουν ποιος θα καλύψει τη θέση του Draghi, οι ηγέτες της ΕΕ θα είναι ανόητοι να μην εξετάσουν τον Blanchard.