Οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στη γερμανική Bild Zeitung τον περασμένο μήνα τα είπαν όλα.
Σε μια φωτογραφία, μια κάπως δυσκίνητη Άνγκελα Μέρκελ έκανε σκι αντοχής κοντά στο Σεντ Μόρτιζ. Στην επόμενη, ένας «φινετσάτος και κομψός» Εμανουέλ Μακρόν διέσχιζε τα γαλλικά Πυρηναία με «ιλιγγιώδη ταχύτητα».
Η αντίθεση συνόψισε την εθνική διάθεση. Οι γερμανοί φαίνονται να ντρέπονται όλο και περισσότερο για τους πολιτικούς τους. Συγκρίνοντάς τους με τη νέα φουρνιά νεαρών, φωτογενών ηγετών σε μέρη όπως η Γαλλία και η Αυστρία, φαίνονται κουρασμένοι και να έχουν ξεμείνει από ιδέες.
Όταν ο κ. Μακρόν, 40 ετών, επισκέφθηκε το Βερολίνο πέρυσι, η πόλη ενθουσιάστηκε μαζί του. Όταν ο Σεμπάστιαν Κουρτς, ο νεότερος ηγέτης της Ευρώπης, κέρδισε τις αυστριακές εκλογές τον Οκτώβριο, η Bild ρωτούσε: «Γιατί δεν έχουμε έναν τέτοιον;».
Αντ’ αυτού, οι Γερμανοί έχουν την 63χρονη κ. Μέρκελ, η οποία ετοιμάζεται για τέταρτη θητεία ως καγκελάριος, τον κουρασμένο από τις μάχες σύμμαχό της Χορστ Ζεεχόφερ, επικεφαλής της βαυαρικής CS,. και τον Μάρτιν Σουλτς, τον άτυχο ηγέτη των Σοσιαλδημοκρατών. Έχουν αθροιστικά ηλικία 193 ετών.
Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης απεικονίζουν συνήθως τους τρεις, οι οποίοι βρίσκονται κλειδωμένοι σε συνομιλίες συνασπισμού για να τερματίσουν την τετράμηνη πολιτική παράλυση της Γερμανίας, σαν χασομέρηδες που προσκολλώνται ο ένας στον άλλο για να σωθούν όπως οι επιζώντες ενός ναυαγίου.
Έχουν ένα δίκιο. Η ανικανότητα της κας Μέρκελ να σχηματίσει κυβέρνηση έχει πλήξει σοβαρά την εξουσία της. Ο κ. Ζεεχόφερ έχει χάσει έναν αγώνα εξουσίας στο κόμμα του έναντι του Μάρκους Σέντερ, του αντιπάλου του. Και η αξιοπιστία του κ. Σουλτς, ο οποίος επέμεινε επί μήνες ότι ποτέ δεν θα συνεργαστεί με το μπλοκ CDU/CSU και στη συνέχεια άλλαξε γνώμη, έχει βυθιστεί.
Η απογοήτευση με αυτή τη σύνθεση είναι ένας λόγος για τον οποίο ο κ. Κέβιν Κίνχερτ, 28 ετών, ο επικεφαλής της νεολαίας των Σοσιαλδημοκρατών, ο οποίος έχει αναταράξει τη Γερμανία με την θορυβώδη εκστρατεία του εναντίον ενός νέου μεγάλου συνασπισμού, είναι τόσο δημοφιλής. Όμως εκτός το κ. Κίνχερτ, είναι εντυπωσιακή η έλλειψη νεότερων πολιτικών στη Γερμανία που θα μπορούσαν να διαταράξουν την πολιτική της όπως έκανε ο κ. Μακρόν στη Γαλλία.
Κάποιοι συντηρητικοί στρέφουν τις ελπίδες τους στον Γενς Σπαν, τον 37χρονο αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών της CDU. Ένας τυπικός φορέας της δεξιάς, προκάλεσε συζήτηση στο κόμμα για την ανοιχτή κριτική για την φιλελεύθερη πολιτική για τους πρόσφυγες από τη Μέρκελ το 2015-16. Δίνοντας έμφαση σε αυτά τα συντηρητικά διαπιστευτήρια, δημοσίευσε φωτογραφία μαζί με τον κ. Κουρτς στο πάρτι της εκλογικής νίκης του Αυστριακού ηγέτη στη Βιέννη πέρυσι.
Αλλά η Γερμανία δεν έχει κανέναν κατ’ εικόνα του κ. Μακρόν, ικανό να δημιουργήσει ένα ολόκληρο πολιτικό κίνημα όπως το En Marche. Ο Κρίστιαν Λίντνερ, αρχηγός των Ελεύθερων Δημοκρατών, προσπάθησε να απεικονίσει τον εαυτό του ως μια τέτοια νέα δύναμη – μοντέρνος, επιδέξιος, δυναμικός – αλλά το κόμμα του έχει κολλήσει στο 9 τοις εκατό στις κάλπες.
Πράγματι, ο μόνος πραγματικά επιτυχημένος ταραχοποιός στο Βερολίνο είναι η δεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία, η οποία ανατίναξε τον κατευνασμένο κόσμο της εγχώριας πολιτικής όταν κέρδισε τις πρώτες έδρες της στη Bundestag πέρυσι.
Ωστόσο, η AfD έχει λίγες νέες ιδέες: αναπολεί σε μεγάλο βαθμό στη Γερμανία της δεκαετίας του 1950, συγκρουόμενη με τις σύγχρονες μάστιγες όπως η ΕΕ, η παγκοσμιοποίηση και οι πρόσφυγες. Όσοι θέλουν ένα όραμα για το μέλλον πρέπει να ψάξουν αλλού.
Δεν θα το βρουν απαραιτήτως στο πλαίσιο της συμφωνίας συνασπισμού που συμφωνήθηκε τον περασμένο μήνα. Το SPD και το μπλοκ CDU/CSU υποσχέθηκαν επενδύσεις στην ψηφιακή υποδομή και την εκπαίδευση – αλλά και πληθώρα συνταξιοδοτικών παροχών με στόχο τους ηλικιωμένους ψηφοφόρους.
Σύμφωνα με το Der Spiegel, το περιοδικό ειδήσεων, ο κ. Σπαν δήλωσε ότι ήταν ακριβώς όπως η τελευταία συμφωνία συνασπισμού με το SPD το 2013, «μόνο με περισσότερα χρήματα και λιγότερη διασκέδαση». «Νόμιζα ότι κάναμε κάτι νέο», είπε, κερδίζοντας μια επικριτική ματιά από την κα Μέρκελ.
Δεν είναι σαφές εάν, αν ήταν ο κ. Σπαν υπεύθυνος, η Γερμανία θα ανακάλυπτε αυτό το «κάτι νέο». Όμως, ό, τι κι αν συμβεί, η επιθυμία να προστεθεί κάποια ορμή σαν του Μακρόν στην υποτονική πολιτική κουλτούρα της Γερμανίας ενισχύεται ολοένα και περισσότερο καθημερινά.