To μόνο βέβαιο είναι ότι το όνομα του νέου σχηματισμού θα περιλαμβάνει τη λέξη «Αριστερά». Και θα έχει κι άλλες λέξεις: η μονολεκτική ονομασία παραπέμπει στους γερμανούς συντρόφους, οι οποίοι δεν τα πήγαν και τόσο καλά, άσε που πρόσφατα διασπάστηκαν εξαιτίας των φιλοδοξιών της κόκκινης Σάρα που έγινε μαύρη. Η ιδιοφυής έμπνευση της τελευταίας να βαφτίσει το νέο της κόμμα με τα αρχικά της δεν μπορεί να βρει εφαρμογή εδώ, αφού, πρώτον, το εγχείρημα των 11 είναι εξ ορισμού συλλογικό, δεύτερον, τα αρχικά του «πρώτου μεταξύ ίσων», του Αλέξη Χαρίτση, μάλλον μια χαμένη ευκαιρία θα περιέγραφαν παρά ένα νέο επαναστατικό ξεκίνημα.
Τις άλλες λέξεις θα τις μάθουμε απόψε, αν δεν έχουν ήδη διαρρεύσει την ώρα που διαβάζετε αυτό το σημείωμα. Το «Διέξοδος» είναι καλό για ένα κείμενο διαμαρτυρίας ή ένα πανό, όχι όμως και για ένα κόμμα. Το «Σύγχρονη», πάλι, ταιριάζει περισσότερο σε περιοδικό. Το τελευταίο τριήμερο έπαιζε πολύ το «Μπροστά», που παραπέμπει σαφώς στο République en Marche του Μακρόν, κάτι που σε ορισμένους συντρόφους αρέσει και σε άλλους όχι. Μια άλλη λέξη είναι η «Νέα», με το προφανές μειονέκτημα ότι θυμίζει τη φθοροποιό συζήτηση των τελευταίων δεκαετιών γύρω από την απείθαρχη γειτονική χώρα.
Το νέο κίνημα που δεν θα είναι κόμμα θα πρέπει επίσης να προσδιορίζεται ήδη από το όνομά του ως οικολογικό, κάτι που προσκρούει στις φιλοδοξίες του Πέτρου Κόκκαλη, ο οποίος έχει ήδη ανακοινώσει ότι θα ιδρύσει ένα πράσινο κόμμα. Οσο για το μακρυνάρι που πρότεινε ο Βίτσας, «Ανανεωτική Οικολογική Ριζοσπαστική Αριστερά» ή ΑΟΡΑ, είναι σίγουρα πολύ λιγότερο σέξι από το «ΣΥΡΙΖΑ». Υπάρχει βέβαια πάντα το ενδεχόμενο ο Κασσελάκης να αλλάξει κι αυτός όνομα στο κόμμα του, να το ονομάσει Δημοκρατικό όπως έκαναν οι ιταλοί σύντροφοι αντιγράφοντας τους Αμερικανούς, οπότε η λέξη που θα άλλαζε την Ελλάδα και την Ευρώπη θα μείνει ορφανή.
Με την ευκαιρία, καλό είναι να διορθωθεί σήμερα και μια ιστορική αδικία. Διότι όλοι ξέρουν τα ονόματα των κομμάτων, λίγοι όμως γνωρίζουν ή θυμούνται τα ονόματα των νονών. Το θρυλικό «Ποτάμι», για παράδειγμα, ήταν ιδέα της Αναστασίας Λαμπρία, που είχε δώσει παρόμοιο όνομα και στον εκδοτικό της οίκο. Πνευματικός πατέρας του «ΚΙΝΑΛ», πάλι, ήταν ο Σταύρος Θεοδωράκης, που ήθελε μια σαφή απόσταση από το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ – αλλά η Ιστορία δεν τον δικαίωσε. Μαζί με το όνομα, να μάθουμε λοιπόν σήμερα και τον ευτυχή ανάδοχο.
Υπάρχουν κι άλλες εκκρεμότητες. Το χρώμα, με κάποιους κακεντρεχείς να μιλούν για την «παλέτα της Μπάρμπι». Το σήμα, για το οποίο ο Χαρίτσης έριξε μια ιδέα βάζοντας στο προφίλ του στο Facebook τον πίνακα από την αφίσα του «1900». Και, φυσικά, ο ύμνος με τον οποίο θα ξεσηκώνονται τα πλήθη. Το «Bella ciao», πάντως, είναι ξανά στη μόδα.