Από τη παιδική της ηλικία μέχρι την καριέρα της ως εκδότρια, η Jackie κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή, αφήνοντας πίσω της μια ανεκτίμητη κληρονομιά. Η Jackie, μία από τις πιο γνωστές και πολυσυζητημένες γυναίκες του 20ού αιώνα, σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου Dawn Tripp, παρουσιαζόταν συχνά ως μια μυστηριώδης και ακατανόητη φιγούρα. Bρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής ως πρώτη κυρία, αλλά προτιμούσε να κρατά αποστάσεις από τους ρόλους που της αποδίδονταν. Εξέφρασε την απέχθειά της για τον όρο «πρώτη κυρία», τον οποίο περιέγραψε ως «ένα όνομα που ακούγεται σαν όνομα αλόγου», και προτιμούσε να αναφέρεται ως Mrs. Kennedy ή απλώς ως Jackie. Αντιμετώπιζε τη δημόσια ζωή με μια μοναδική αίσθηση του χιούμορ και μια διάθεση για καλλιτεχνική έκφραση που την καθιστούσε παράλληλα προσιτή και απόμακρη.
Η αόρατη δύναμη πίσω από τον JFK
Από την παιδική της ηλικία, η Jackie αγαπούσε την τέχνη, τα άλογα, τα σκυλιά, το μπαλέτο και τη θάλασσα. Είχε γδαρμένα γόνατα και την απορροφούσαν η ποίηση, τα μυθιστορήματα και τα θεατρικά έργα. Τολστόι, Τέννυσον, Μίλεϊ, αργότερα, Τζέιμς Μπόλντουιν, Άρθουρ Μίλερ, Έντνα Ο’ Μπράιεν. Έτρωγε τα νύχια της και διάβαζε τον Νίμπουρ, έτσι, για πλάκα. Το πνεύμα της ήταν θρυλικό. Κάποιες φορές διάβαζε για να διατηρεί την ισορροπία της ή για να αποστασιοποιείται και να απομακρύνεται από τις «πολιτικές αερολογίες». Ως παρατηρήτρια, κατανοούσε ότι τη σωστή στιγμή, η σιωπή μπορεί να είναι μια μορφή δράσης. Δίπλωνε σελίδες σε βιβλία φιλοσοφίας, ιστορίας, βιογραφίας, αντιγράφοντας στίχους από τον Πίνδαρο και τον Όμηρο, για να σημειώνει σχόλια στις ομιλίες του JFK.
Όπως αναφέρεται στο βιβλίο, σύμφωνα με την καθηγήτρια ελληνικής ιστορίας του πανεπιστημίου Harvard, Nancy Sultan, «ήταν η Jackie που, στην αρχή διακριτικά και στη συνέχεια με δραματικό τρόπο και τεράστιο κόστος, καθοδήγησε, οργάνωσε και σκηνοθέτησε το νέο πρόγραμμα πολιτιστικής ανάπτυξης του JFK, με σκοπό να καταστήσει την Ουάσινγκτον το κοινωνικό και πνευματικό κέντρο της χώρας». Είχε μια αξιοσημείωτη ικανότητα να χειρίζεται τη γλώσσα με τρόπους πειστικούς, εξισορροπητικούς και κοφτερούς. Αυτή ήταν μια τεράστια πηγή της δύναμής της καθώς εργαζόταν για να διαμορφώσει τη δική της κληρονομιά, μαζί με εκείνη του συζύγου της, αν και συχνά προτιμούσε να διαγράφει τη δική της συμμετοχή. Μιλούσε άπταιστα Ισπανικά, Γαλλικά και Ιταλικά, και μπορεί να φαινόταν άνετη στη σκηνή, αλλά ίσως βρήκε την ισορροπία της με τη φήμη αργότερα στη ζωή, όταν κατάλαβε πώς να τη «εκμεταλλευτεί» σωστά.
Διαβάστε περισσότερα:
--.gr