Ενα νέο κύμα εξοπλισμών έρχεται να βαρύνει τις πλάτες του ελληνικού λαού. Δεν είναι μόνο η καινούργια γαλλική φρεγάτα αλλά το θυσθεώρητο πρόγραμμα πολλών δισ. το οποίο καλούνται να πληρώσουν οι λαοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στην πραγματικότητα το εξοπλιστικό πρόγραμμα έχει δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να αναζωογονήσει την ευρωπαϊκή βιομηχανία διοχετεύοντάς της κρατικό χρήμα. Πρόκειται για έναν «στρατιωτικό κεϊνσιανισμό» που σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι, δηλαδή οι λαοί, θα επωμιστούν πρόσθετα βάρη αλλά και ότι θα υπάρξει περαιτέρω μείωση κοινωνικών δαπανών.
Ο δεύτερος είναι ότι η ΕΕ στρατιωτικοποιείται καθώς οι ισχυρές χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία επιχειρούν να αναστρέψουν την υποβαθμισμένη θέση τους στην παγκόσμια οικονομία και να αναλάβουν, ακόμη και με πόλεμο, σημαντικότερο ρόλο στην παγκόσμια ανακατανομή ισχύος. Ειδικά οι πολεμικές ιαχές της Γαλλίας σχετίζονται με το γεγονός ότι έχει χάσει τα τελευταία χρόνια την επιρροή που είχε σε χώρες της Αφρικής και στο γεγονός ότι η Ρωσία συνέβαλε σε αυτό.
Οι εξοπλισμοί αυτοί δεν αφορούν τον ελληνικό λαό, ούτε τους ευρωπαϊκούς. Η Ελλάδα δεν πρέπει να συμμετάσχει στο εξοπλιστικό αυτό πρόγραμμα και στον θανάσιμο αγώνα για σφαίρες επιρροής για πολλούς λόγους.
Πρώτο, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα ούτε με τη Ρωσία ούτε με την Κίνα. Οι πόλεμοι για τις σφαίρες επιρροής δεν αφορούν το συμφέρον του ελληνικού λαού. Η Ρωσία δεν απειλεί την Ελλάδα αλλά ούτε είναι ικανή να απειλήσει την ΕΕ, καθώς το ΑΕΠ της είναι το ένα όγδοο εκείνου της ΕΕ.
Αντίθετα, έχουμε συμφέρον να διατηρούμε καλές, ισότιμες σχέσεις με όλες τις χώρες. Είναι προτιμότερο να αναπτύσσουμε σχέσεις με το ανερχόμενο μπλοκ των χωρών BRICS παρά να είμαστε με την πλευρά των χαμένων που είναι οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Αν κάποιος αμφιβάλλει, ας κοιτάξει τα οικονομικά στοιχεία και τη δυναμική τους. Οι δασμοί του Τραμπ είναι ο επιθανάτιος ρόγχος της πρωτοκαθεδρίας της υπερδύναμης.
Δεύτερο, στην αντιμετώπιση των επιθετικών αξιώσεων της Αγκυρας δεν βοήθησαν ποτέ ουσιαστικά ούτε οι ΗΠΑ ούτε η ΕΕ. Η Τουρκία είναι το χαϊδεμένο παιδί του ΝΑΤΟ, πολύτιμος εταίρος των δυτικών «συμμάχων». Η Γαλλία συζητά για αμυντική συνεργασία με την Τουρκία, το Ισραήλ επίσης βρίσκεται σε διαπραγμάτευση μαζί της, τη στιγμή που παρουσιάζονται ως φίλοι της Ελλάδας.
Τρίτο, για την άμυνα της χώρας δεν χρειάζονται οι πανάκριβοι εξοπλισμοί που προαναφέρθηκαν. Ας διδαχτούμε από το κινεζικό παράδειγμα. Η Κίνα για δεκαετίες αντιμετώπιζε τη συντριπτική αμερικανική στρατιωτική υπεροχή με τη λογική του ασύμμετρου πολέμου, με πολύ φθηνότερα, ευέλικτα και αποτελεσματικότερα μέσα όπως αντιπλοϊκοί πύραυλοι, drones κ.ά., που μπορούν για παράδειγμα να πλήξουν την κατάλληλη στιγμή τα ευαίσθητα σημεία μιας πανάκριβης πλατφόρμας όπως είναι ένα αεροπλανοφόρο.
Δίλημμα δεν υπάρχει: όχι στο εξοπλιστικό πρόγραμμα, ναι στην άμυνα μέσω μιας φιλειρηνικής, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, έξω από στρατιωτικούς συνασπισμούς.
O Δημήτρης Καλτσώνης είναι καθηγητής
Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο