Ταξιδεύοντας κανείς στην Ανατολική Ασία θα παρατηρήσει ότι κάτι λείπει.
Το ίδιο θα παρατηρήσει στο Ντουμπάι και την Ινδία, αν και δε θα μπορέσει να καταλάβει αμέσως τι είναι αυτό. Είναι εκείνο το συναίσθημα ότι κάτι έχεις αφήσει πίσω, αλλά απλά δεν μπορείς να θυμηθείς τι. Α, ναι! Το Brexit!
Η απόφαση της Βρετανίας τον Ιούνιο του 2016 να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση, που άλλοτε θεωρούταν ως ένα τεράστιο γεγονός για την παγκόσμια οικονομία, δεν εμφανίζεται σήμερα σε συνομιλίες με σημερινούς και πρώην αξιωματούχους, επενδυτές και στελέχη. Το όλο και πιο απολυταρχικό καθεστώς της Κίνας; Απολύτως. Η επιστροφή της μεταβλητότητας της αγοράς; Σίγουρα. Πώς η Ιαπωνία επανέφερε την δια-Ειρηνική εταιρική σχέση χωρίς τις ΗΠΑ; Ναι. Πώς θα τα πάει ο Τζερόμ Πάουελ ως πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ; Τσεκ.
Στις αρχές του 2017, το Brexit και ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν τα θέματα στα χείλη όλων, όχι μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ. Όμως, μιλώντας με πηγές στο Χονγκ Κονγκ, τη Σιγκαπούρη και την Ινδονησία τον Φεβρουάριο, ο 45ος Πρόεδρος προέκυψε μόνο όταν τον αναφέραμε. Στην αναφορά του θέματος του Brexit, οι συνομιλητές έτειναν να χάνουν το ενδιαφέρον τους και να αρχίσουν να απομακρύνονται.
Δυτικοί ερευνητές συνεχίζουν να λένε ότι το μέλλον κατασκευάζεται στην Ασία, αλλά μαντέψτε! Η Ασία δεν ενδιαφέρεται για το Brexit (το άλλο αγαπημένο θέμα συζητήσης). Ξυπνήστε μας όταν τελειώσει!
Οι διαπραγματεύσεις του Brexit εντός του Ηνωμένου Βασιλείου μοιάζουν με διαφωνία εντός ενορίας σχετικά με τα περιγράμματα της παρακμής. Αυτή η παρακμή, ανάλογα με την προοπτική σας, άρχισε λίγο πριν τον Μεγάλο Πόλεμο, αμέσως μετά από αυτή τη σύγκρουση, ή στην περίοδο μετά το 1945, όταν η Βρετανία εξαντλήθηκε οικονομικά και στρατηγικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Είναι αλήθεια ότι η Μάργκαρετ Θάτσερ έκανε μια γενναία προσπάθεια να συλλάβει αυτή την παρακμή, βοηθούμενη εν μέρει από την ταχεία επέκταση των χρηματοπιστωτικών αγορών μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου που κράτησε μέχρι το 2007. Τώρα, η παρακμή είναι πίσω με τη μορφή του Brexit. Τα χρόνια της Θάτσερ και, για να είμαστε δίκαιοι, αυτά του Τζον Μέιτζορ και του Τόνι Μπλερ μοιάζουν απλά με απόκλιση από την τάση, αφού διορθώθηκαν.
Γιατί λοιπόν το Brexit λαμβάνει τόση πολλή προσοχή; Για πολλούς οργανισμούς μέσων ενημέρωσης είτε με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο ή την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ, το Brexit είναι κάτι στο οποίο μπορούν να συσχετιστούν. Για αυτούς, το «παγκόσμιο» σημαίνει τη Δυτική Ευρώπη και τον διάδρομο Acela της Βοστώνης-Νέας Υόρκης-Ουάσινγκτον.
Τα αγγλοφιλικά μέσα ενημέρωσης – και τα αδέλφια τους στο κύκλωμα διασκέψεων – έχουν εμμονή με τη δική τους παρακμή. Το επιχείρημα εδώ δεν είναι ότι το Brexit είναι ασήμαντο. Για όσους ζουν ή έχουν ουσιαστικές επιχειρήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι σημαντικό. Αλλά είναι ένα πολύχρωμο ψάρι σε μια εξαιρετικά μικρή λίμνη.
Δεν χρειάζεται ψυχαναλυτής να δει ότι η φρενίτιδα της προσοχής που αφιερώνεται στο Brexit αποκαλύπτει αυτό που οι απολογητές της Βρετανίας γνωρίζουν ήδη βαθιά: έχουν χάσει. Η Βρετανία δεν κινδυνεύει να πέσει στον κόσμο. Έχει ήδη πέσει.