Ο νέος ηγέτης της Γαλλίας κέρδισε εκπληκτική υποστήριξη αυτήν την άνοιξη και την έχασε με εκπληκτική ταχύτητα λίγο αργότερα. Αλλά έχει αυτό που ο Ναπολέων είπε ότι ένας στρατηγός χρειάζεται περισσότερο: τύχη.
Ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν δεν έχει ξεκινήσει ακόμα μια σοβαρή μεταρρύθμιση της σκληρωτικής οικονομίας της Γαλλίας, όπως η αναθεώρηση των εκτεταμένων εργατικών ρυθμίσεων της Γαλλίας, που είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσουν διαμαρτυρίες. Εν τω μεταξύ, έχει διαπράξει πολλά μη υποχρεωτικά λάθη, όπως η περικοπή των επιδομάτων στέγασης που η ίδια του η κυβέρνηση παραδέχεται τώρα ότι ήταν λάθος (αλλά εξακολουθεί να σκοπεύει να πραγματοποιήσει) και μια δημόσια σύρραξη με τον σεβαστό στρατιωτικό επικεφαλής του, οδηγώντας στην άνευ προηγουμένου παραίτηση του τελευταίου. Η υποστήριξη του Μακρόν έχει αποδυναμωθεί δραματικά, με μια πτώση στις δημοσκοπήσεις, με μόλις 36% να έχει ευνοϊκή γνώμη.
Γιατί, λοιπόν, είναι τυχερός; Επειδή η διχοτομημένη αντιπολίτευση του δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τα λάθη του. Δεν υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική λύση στην κυβέρνηση της του Μακρόν και κανείς δεν προσφέρει στους γάλλους έναν καλύτερο δρόμο.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, το οποίο έλαβε μόλις 5 τοις εκατό στην προεδρική αναμέτρηση και κατατροπώθηκε στις βουλευτικές εκλογές, ακούγεται ελάχιστα στις ειδήσεις, περιτριγυρισμένο από φήμες ότι είναι τόσο χρεωμένο που μπορεί να χρειαστεί να πουλήσει το ιστορικό του αρχηγείο στο Παρίσι.
Το La France Insoumise, το κίνημα του αριστερού υποδαυλιστή Ζαν-Λυκ Μελανσόν, ο οποίος επιδιώκει να αποτυπώσει τον Μακρόν ως απελπισμένο αντιδραστικό και τον εαυτό του ως τη μόνη αριστερή εναλλακτική λύση, είχε σχετική επιτυχία κερδίζοντας έναν αριθμό εδρών στο Κοινοβούλιο, αλλά φαίνεται ότι οι γάλλοι έχουν κουραστεί από το μονότονο μήνυμα αυτού του κόμματος. Η στηλίτευση κάθε τι που κάνει η κυβέρνηση στο όνομα της ίδιας ιδεολογίας μπορεί να καταντήσει κουραστική. Το κόμμα είχε επίσης πληγεί από την υπεράσπισή του καθεστώτος της Βενεζουέλας, ακόμη και όταν η χώρα βυθίζεται όλο και περισσότερο στη στέρηση, το χάος και τον αυταρχισμό. Αλλά ποτέ μην ξεγράφετε τον Μελανσόν, έναν από τους πιο ικανούς επικοινωνιακούς της γενιάς του. Περιμένει τις φθινοπωρινές διαμαρτυρίες εναντίον των σχεδίων του Μακρόν, όπου είναι σίγουρο ότι θα βρίσκεται μπροστά σε κάθε μικρόφωνο και κάθε κάμερα στη χώρα.
Οι πιο εύλογες εναλλακτικές του Μακρόν βρίσκονται στα δεξιά, με το συντηρητικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα κόμματα είναι πολύ απασχολημένα με τον εμφύλιο πόλεμο για να αποτελέσουν μεγάλη πρόκληση στην κυβέρνηση του Μακρόν.
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα βρίσκεται σε πλήρη κρίση ταυτότητας, καθώς ο Μακρόν καταλαμβάνει τον μεσαίο χώρο της γαλλικής πολιτικής. Πρέπει το κόμμα να εργαστεί εποικοδομητικά με τον Μακρόν για να προσπαθήσει να διατηρήσει το κεντρικό έδαφος, με κίνδυνο να αραιώσει το μήνυμά του και να ενισχύσει το Εθνικό Μέτωπο; Ή μήπως πρέπει να στραφεί δεξιά, παρέχοντας μια ισχυρή εναλλακτική λύση, αλλά να παραιτηθεί τουλάχιστον μέρος του κέντρου; Κάθε μία από αυτές τις επιλογές έχει μια κεντρική φιγούρα που την υπερασπίζεται- Φρανσουά Μπαρουά και Λοράν Βοκιέ – και κάθε ένας στερείται παντελώς χάρισματος. Πρόκειται για παλιά χέρια που δεν έκαψαν καμία καρδιά σε κανένα σημείο, τη στιγμή που ο Μακρόν ανανέωσε τη γαλλική πολιτική και προώθησε νέα πρόσωπα.
Από την πλευρά του Εθνικού Μετώπου, η εσωτερική διαμάχη αφορά τον αναπληρωτή Φλοριάν Φιλιπό, ο οποίος πιστώνεται με την προσπάθεια του κόμματος να διαταρέξει τη γαλλική πολιτική, παραμένοντας αυστηρά δεξιός σε κοινωνικά ζητήματα όπως η μετανάστευση, αλλά να γέρνει αριστερά στα οικονομικά ζητήματα. Ο στόχος ήταν η ένωση της γαλλικής εργατικής τάξης, αλλά μέχρι στιγμής το αποτέλεσμα ήταν ένα λιγότερο από εντυπωσιακό αποτέλεσμα στις προεδρικές εκλογές. Οι παραδοσιακοί στο κόμμα θέλουν να συμμαχήσουν με τη δεξιά, όχι με την αριστερά. Είναι πολύ επικεντρωμένοι στην καταπολέμηση του αναπληρωτή του δικού τους κόμματος για να σημειώσουν μεγάλη πρόοδο εναντίον του Μακρόν.
Παρ’ ότι ο Μακρόν μπορεί να είναι ήδη χθεσινή είδηση για τους γάλλους, διατηρεί τον έλεγχο της γαλλικής πολιτικής χάρη σε αυτήν την αναπάντεχη συγκυρία της ιστορίας: μια αποδιοργανωμένη αντιπολίτευση που δεν μπορεί να προτείνει ούτε προσωπικότητα ούτε εναλλακτική ατζέντα.